@@@မစြဲလမ္းပါနဲ႔@@@

တစ္ခါတုန္းက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ သူခိုးငါးရာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ခိုးသူမွဴးႀကီးျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလမွာပဲ ဗာရာဏသီျပည္ သူေဌးတစ္ေယာက္ဟာ ဇနပုဒ္သား တစ္ေယာက္ကို အသျပာတစ္ေထာင္ ေခ်းထားပါတယ္။ ေခ်းထားတဲ့ အသျပာတစ္ေထာင္ ျပန္မရခင္မွာဘဲ သူေဌးက ေသသြားပါတယ္။

…သူေဌးနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာဘဲ သူေဌးရဲ႕ဇနီးလည္း မက်န္းမမာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေငြေခ်းထားတဲ့ အေၾကာင္းကို သူေဌးရဲ႕ဇနီးက ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေသသြားရင္ သားျဖစ္သူ မရမွာစိုးလို႔ “သားေရ…သင့္အေဖဟာ ဇနပုဒ္သားကို အသျပာတစ္ေထာင္ ေခ်းထားတယ္၊ တကယ္လို႔ အေမပါ ေသသြားရင္ အဲဒီအသျပာတစ္ေထာင္ သားကို ေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုကတည္းက သြားေတာင္းေခ်” ဆိုၿပီး ေၾကြးေတာင္းလႊတ္လိုက္ပါတယ္။

…သားသြားေနတုန္းမွာပဲ မိခင္ျဖစ္သူဟာ သားကို စြဲလမ္းစိတ္နဲ႔ ေသသြားပါတယ္။ စြဲလမ္းစိတ္နဲ႔ ေသသြားတာဆိုေတာ့ ဥပပါတ္ေျမေခြးမ ျဖစ္သြားရရွာပါတယ္။ အသျပာအေၾကြးတစ္ေထာင္ ရလာတဲ့သားက ေတာအုပ္အ၀ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ ေျမေခြးမက ေတာထဲမွာ ဘုရားအေလာင္း ခိုးသူမွဴးႀကီးအုပ္စုရွိေနလို႔ မသြားေစလိုလို႔ ေဟာင္ေဟာင္ၿပီး တားရွာပါတယ္။ ဒါကိုမသိတဲ့ သားလုပ္သူက ႐ႈပ္တယ္ဆိုၿပီး ခဲနဲ႔ေပါက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။

…ဒီအခ်ိန္မွာ ရန္သူျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေခါက္ရွာငွက္က ခိုးသူေတြကို အခ်က္ျပပါတယ္။ ဘာမွမသိရွာတဲ့ လုလင္ငယ္က ေခါက္ရွာငွက္ရဲ႕ အသံၾကားေတာ့ ငါ့အတြက္ မဂၤလာနမိတ္ပဲဆိုၿပီး လက္အုပ္ခ်ီပါသတဲ့။ ဒါကို ဘုရားအေလာင္းခိုးသူႀကီးက တစ္ေနရာကေန အစအဆံုးေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းဟာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕အသံကို ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လုလင္ငယ္ ခိုးသူေတြရဲ႕လက္တြင္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အစအဆံုးသိေနတဲ့ ဘုရားအေလာင္း ခိုးသူႀကီးက လုလင္ငယ္ဆီက ေငြကို မယူပါဘူး။ အျဖစ္မွန္ကိုပဲ ေျပာျပပါတယ္။

“ ဆဲေရးျခင္း ၁ဝ-ပါး ”

ထိုဆဲေရးျခင္း ၁ဝ-ပါးသည္ ဝစီဒုစ႐ိုက္တရားခ်ည္းျဖစ္ရကား၊
ရဟန္းေတာ္အတြက္ ပညတ္ခ်က္ထုတ္ထား၏၊

♦♦လူမ်ားအဖို႔လည္း ႐ိုင္းျပေသာအရာျဖစ္၍
မဆဲသင့္ မေျပာသင့္ေခ်၊♦♦

ပဌမ အာဃာတပဋိ၀ိနယသုတ္- (ရန္ၿငဳိးဖဲြ႕ျခင္း)

ရဟန္းတို႔ ရန္ၿငဳိးဖဲြ႕ျခင္း {အာဃာတ}ကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ေၾကာင္း တရားတို႔သည္
ဤ ငါးမ်ဳိးတို႔တည္း၊ ရဟန္းအား အာဃာတျဖစ္ေပၚရာ အာ႐ံု၌ (ဤတရားငါးမ်ဳိးျဖင့္)
အာဃာတကုိ အခ်င္းခပ္သိမ္း ပယ္ေဖ်ာက္ရမည္။

အဘယ္ငါးမ်ဳိးတုိ႔နည္းဟူမူ -

(၁) ရန္ၿငဳိးဖြဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာရာ ပုဂၢဳိလ္၌ ခ်စ္ျခင္း {ေမတၱာ}ကုိ ပြါးမ်ားရမည္၊
ဤသုိ႔အားျဖင့္ ထုိပုဂၢဳိလ္၌ ရန္ၿငဳိးဖြဲ႔ျခင္းကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ရမည္။

(၂) ရန္ၿငဳိးဖြဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာရာ ပုဂၢဳိလ္၌ သနားျခင္း {က႐ုဏာ}ကုိ ပြါးမ်ားရမည္၊
ဤသုိ႔အားျဖင့္ ထုိပုဂၢဳိလ္၌ ရန္ၿငဳိးဖြဲ႔ျခင္းကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ရမည္။

(၃) ရန္ၿငဳိးဖြဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာရာ ပုဂၢဳိလ္၌ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း {ဥေပကၡာ} ကုိ ပြါးမ်ားရမည္၊
ဤသုိ႔အားျဖင့္ ထုိပုဂၢဳိလ္၌ ရန္ၿငဳိးဖြဲ႔ျခင္းကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ရမည္။

(၄) ရန္ၿငဳိးဖြဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာရာ ပုဂၢဳိလ္၌ သတိမထားျခင္း ႏွလံုးမသြင္းျခင္းသုိ႔ ေရာက္ ေစရမည္၊
ဤသုိ႔အားျဖင့္ ထုိပုဂၢဳိလ္၌ ရန္ၿငဳိးဖြဲ႔ျခင္းကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ရမည္။

(၅) ရန္ၿငဳိးဖြဲ႔ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာရာ ပုဂၢဳိလ္၌ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိေသာ အျဖစ္ကုိ ေဆာက္တည္ရမည္။

“ရွိခိုးဦးခ်ပံု ဦးခ်နည္း”

ဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္တုိ႔ထံ ဆည္းကပ္ရွိခုိးေသာအခါ ရုိေသစြာ လက္အုပ္ခ်ီျပီးေနာက္
“နီး၊ ေ၀း၊ ေရွ႕၊ ေနာက္၊ ျမင့္ေမာက္၊ ေလညာ” ဟူေသာ အျပစ္ေျခာက္မ်ိဳးလြတ္ေသာ ေနရာ၌ ေန၍ ရွိခိုးျပီး
ေလွ်ာက္ထားဖြယ္ စကားတုိ႔ကို ေလွ်ာက္ထားရမည္။

ေလွ်ာက္ထား နာယူျပီးလွ်င္ ရွိခိုးဦးခ်၍ ျပန္ရမည္။
ျပန္ေသာအခါ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္တုိ႔ကို
ေက်ာေပး၍မျပန္ဘဲ လက္အုပ္ခ်ီကာ ေလးငါးလွမ္းခန္႕ ေနာက္ဆုတ္ျပန္ရမည္။

“ရွိခိုးျခင္း သံုးမ်ိဳး”
--------*------------
(၁) ထိျခင္းငါးပါးႏွင့္အညီ ကိုယ္ျဖင့္ရွိခိုးျခင္း (ကာယ၀ႏၵနာ)၊

(၂) ႏူတ္ျဖင့္ ရြတ္ဆုိ ရွိခိုးျခင္း (၀စီ၀ႏၵနာ)၊

(၃) စိတ္ျဖင့္ ရည္မွတ္ ရွိခိုးျခင္း (မေနာ၀ႏၵနာ)။

"အႏုမာနသုတ္မွ - "

မိမိကုိယ္ကုိ ဤသို႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရမည္…

♦ ''အလုိဆုိး ရွိေသာ အလုိဆုိးတို႔၏ အလုိသို႔ လုိက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ငါ မခ်စ္ မႏွစ္သက္၊ ငါလည္း အလုိဆုိး ရွိျငားအံ့၊ အလုိဆုိးတို႔၏ အလုိသို႔ လုိက္ျငားအံ့၊ ငါ့ကုိလည္း သူတစ္ပါးတို႔ ခ်စ္ႏွစ္သက္မည္မဟုတ္'' ဟု ႏိႈင္းယွဥ္ ရမည္။ ငါ့သွ်င္တို႔ ဤသို႔ သိေသာ ရဟန္းသည္ ''ငါသည္ အလုိဆုိး ရွိသူ မျဖစ္အံ့၊ အလုိဆုိးတို႔၏ အလုိသို႔ လုိက္သူ မျဖစ္အံ့'' ဟု စိတ္ကုိ ျဖစ္ေစရမည္။

♦ ''မိမိကုိယ္ကုိ ျမႇင့္တင္ တတ္ေသာ သူတစ္ပါးကုိ ႐ႈတ္ခ် တတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ငါ မခ်စ္ မႏွစ္သက္၊ ငါလည္း မိမိကုိယ္ကုိ ျမႇင့္တင္ျငားအံ့၊ သူတစ္ပါးကုိ ႐ႈတ္ခ် ျငားအံ့၊ ငါ့ကုိလည္း သူတစ္ပါးတို႔ ခ်စ္ႏွစ္သက္မည္ မဟုတ္'' ဟု ႏိႈင္းယွဥ္ ရမည္။ ငါ့သွ်င္တို႔ ဤသို႔ သိေသာ ရဟန္းသည္ ''ငါသည္ မိမိကုိယ္ကုိ ျမႇင့္တင္ တတ္သူ မျဖစ္အံ့၊ သူတစ္ပါးကုိ ႐ႈတ္ခ် တတ္သူ မျဖစ္အံ့'' ဟု စိတ္ကုိ ျဖစ္ေစရမည္။

ဗုဒၶအလုိက် ေနထုိင္ျခင္း

“ေယာ ဓမၼံ ပႆတိ၊ ေသာ မံ ပႆတိ။
တရားကုိ ျမင္ေသာသူသည္၊ ဘုရားကုိ ျမင္၏။”

ဤစကားသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္မွ ဝကၠလိမေထရ္အား မိန္႔ေတာ္မူေသာ စကားေတာ္ ျဖစ္၏။ ဝကၠလိမေထရ္သည္ ဘုရားရွင္အေပၚ ခ်စ္ၾကည္ညိဳသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး သံေယာဇဥ္ျဖင့္ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ဝင္ေရာက္လာသူျဖစ္ၿပီး ရဟန္းျဖစ္ၿပီးေနာက္တြင္လည္း ရဟန္းတရားကုိ အားမထုတ္ဘဲ ဘုရားရွင္အားသာ အနီးကပ္ၾကည္ရႈ ဖူးေျမာ္ေနသူျဖစ္၏။ အခ်ိန္တန္သည့္အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဝကၠလိမေထရ္ကုိ မိမိအနားမွ ႏွင္ထုတ္လုိက္၏။ ဘုရားရွင္က မိမိအား လက္မခံသျဖင့္ ဝကၠလိမေထရ္ စိတ္ဓာတ္က်ကာ မိမိကုိယ္ကုိ သတ္ေသရန္ ေတာင္ေပၚသုိ႔ တက္သြားၿပီး ခုန္ခ်မည္ အျပဳတြင္ ျမတ္ဗုဒၶမွ တန္ခုိးေတာ္ျဖင့္ တရားေဟာကာ တရားရေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့၏။ “ခ်စ္သား ဝကၠလိ အပုတ္ေကာင္ျဖစ္ေသာ ငါဘုရား၏ ခႏၶာကုိယ္အေပၚ တြယ္တာေနျခင္းျဖင့္ သင့္အားအက်ိဳးတစ္စုံတရာမရွိ၊ စင္စစ္အားျဖင့္ ငါဘုရားကုိ ျမင္လုိပါက ငါဘုရားေဟာသည့္ တရားေတာ္ကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး ငါဘုရားတရားေတာ္အတုိင္း က်င့္သုံးမွသာ ငါဘုရားကုိ ျမင္ႏုိင္ေပ၏။“ စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူခဲျခင္း ျဖစ္၏။

မွန္၏။ တရားကုိျမင္မွ ဘုရားကုိ ျမင္၏ဟူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ စကားေတာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအဖုိ႔ အထူးသတိျပဳရမည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ဘုရားရွင္ကုိ ကုိးကြယ္ရာအျဖစ္ ဆည္းကပ္ပါ၏ဟု သရဏဂုံကုိယ္ ခံယူးထားသည့္ ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္သည္ စကားအေနျဖင့္သာ ဆည္းကပ္မႈမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ လက္ေတြ႔မွာလည္း ဘုရားရွင္ျမတ္ ေဟာေတာ္မူအပ္သည့္ အဆုံးအမတုိင္း လုိက္နာက်င့္သုံးႏုိင္မွသာ စစ္မွန္သည့္ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ဗုဒၶဘုရား ေဟာညြန္ထားသည့္အတုိင္း ေနထုိင္ႏုိင္မွသာ ဗုဒၶအလုိက် ေနထုိင္မႈမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ေပ၏။

ဗုဒၶဘုရား ေဟာေတာ္မူသည့္ အတုိင္းဟု ဆုိရာတြင္လည္း ဘုရားရွင္တုိင္း ညြန္ၾကားေတာ္မူသည့္ စကားေတာ္မွာ သုံးခြန္းသာ ရွိ၏။ (၁) အလုံးစုံေသာ အကုသုိလ္ကုိ မျပဳရန္ (သဗၺ ပါပႆ အကရဏံ)၊ (၂) ေကာင္းမႈမွန္သမွ် စြမ္းႏုိင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းၾကရန္ (ကုသလႆ ဥပသမၸဒံ)ႏွင့္ (၃) မိမိစိတ္ကုိ ျဖဴစင္စြာထားရန္ (သစိတၱ ပရိေယာဒါပနံ)ဟူသည့္ အခ်က္သုံးခ်က္သည္ ဘုရားရွင္အားလုံး မိန္႔မွာသုံးသည့္ အဓိက အခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္၏။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ ေဟာေတာ္မူထားသည့္ ဓမၼကၡႏၶာ တရားေတာ္မ်ား ေျမာက္မ်ားစြာရွိေသာ္လည္း ထုိတရားေတာ္မ်ား ေဟာညြန္ၾကားရျခင္း၏ ဦးတည္ခ်က္မွာ မေကာင္းမႈ မလုပ္ရန္၊ ေကာင္းမႈလုပ္ရန္ႏွင့္ စိတ္ျဖဴေစရန္တုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။

“ ေဘးခတဲ့မ်က္ရည္နဲ႕ ေအးျမတဲ့မဂ္ဆီ သြားရေအာင္ ”

တစ္ခါတုန္းက မိလိႏၵမင္းႀကီးက အရွင္နာဂသိန္ မေထရ္ျမတ္ကို မ်က္ရည္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးခဲ့ဖူးပါတယ္ ။

' အရွင္ဘုရား ... အေမေသလို႕ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္နဲ႕ တရားခ်စ္လို႕
က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ ၊ ဘယ္မ်က္ရည္က ေဆးဖက္၀င္ပါသလဲ ?
ဘယ္မ်က္ရည္က ေဆးဖက္မ၀င္ပါသလဲ ?

' ဒကာေတာ္ျမတ္ ... ရာဂ၊ေဒါသ၊ေမာဟ စတဲ့ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႕ ညစ္ႏြမ္းပူေလာင္ေနတဲ့ မ်က္ရည္ဟာ
ေဆးဖက္ မ၀င္တဲ့ မ်က္ရည္ ျဖစ္ပါတယ္ .။

တရားဓမၼနဲ႕ ယွဥ္တဲ့ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္မႈ ပီတိေသာ
မနႆေတြနဲ႕ သန္႔စင္ေအးျမေနတဲ့ မ်က္ရည္ကေတာ့
ေဆးဖက္၀င္တဲ့ မ်က္ရည္ျဖစ္ပါတယ္။ '

ပါ႒ိလို 'ေဘသဇၨအႆု' ဆိုတာ ျမန္မာလိုေတာ့ ေဆးျဖစ္တဲ့
မ်က္ရည္ ၊ ေဆးဖက္၀င္တဲ့မ်က္ရည္ ၊ ေဆးေပါင္းခတဲ့
မ်က္ရည္ေပါ့။

ပါ႒ိလို 'အေဘသဇၨအႆု' ဆိုတာကေတာ့ ျမန္မာလို ေဆး
မျဖစ္တဲ့မ်က္ရည္ ၊ ေဆးဖက္မ၀င္တဲ့မ်က္ရည္ ၊ ေဆးေပါင္းခ
တဲ့မ်က္ရည္၊ တနည္းအားျဖင့္ -ေဘးျဖစ္တဲ့မ်က္ရည္၊ေဘးဖက္၀င္တဲ့မ်က္ရည္၊ေဘးေပါင္းခတဲ့မ်က္ရည္ေပါ့.....။

ကိေလသာအေျခခံတဲ့ မ်က္ရည္မွန္သမွ် ၀မ္းနည္းလို႔ပဲ က်က် ၊
၀မ္းသာလို႕ပဲ က်က် ၊ေဘးေပါင္းခတဲ့ မ်က္ရည္ပါပဲ .....။
စိတ္ညစ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ရလို႕ ၀မ္းနည္း
ၿပီးက်တဲ့ မ်က္ရည္မွ ေဘးေပါင္းခတာ မဟုတ္ပါဘူး ...။

စိတ္ခ်မ္းသာစရာ၊စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔
ၾကံဳေတြ႕ရလို႕ ၀မ္းသာၿပီးက်တဲ့ မ်က္ရည္ဟာလည္း
ေဘးေပါင္းခပါတယ္...။ကိေလသာအေျခခံတဲ့ မ်က္ရည္
ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဖိုမေရးရာ တပ္မက္မႈကိုသာ ကိေလသာလို႕ ေခၚတာမဟုတ္ပါဘူး ...။

မိဘနဲ႕သားသမီး၊ဆရာနဲ႕တပည့္၊ညီအကိုေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း၊မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းအခ်င္းခ်င္း၊လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္
အခ်င္းခ်င္း၊ဆရာဒကာအခ်င္းခ်င္း၊သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႕နဲ႕ ရစ္ပတ္တြယ္တာေနမႈမွန္သမွ် ကိေလသာေတြခ်ည္းပါပဲ ...။

သက္မဲ့အရာ၀တၱဳေတြအေပၚ တျမတ္တႏိုးနဲ႕ ႏွစ္ျခိဳက္စြဲလမ္း သံေယာဇဥ္တြယ္ေနတာေတြ အားလံုးလည္း ကိေလသာေတြပါပဲ ...။

ဘယ္လို သံေယာဇဥ္မ်ိဳးေၾကာင့္ပဲ မ်က္ရည္က်က် ၀မ္းနည္းတဲ့
ကိေလသာ၊၀မ္းသာတဲ့ကိေလသာ၊ကိေလသာကို အေျခခံတာ
ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေဘးေပါင္းခတဲ့မ်က္ရည္ေတြခ်ည္းပါပဲ ...။

တျခား ျပင္ပေဘးေတြ ဘာမွမေတြ႕ရေသးဘူးပဲ ထားပါဦး စိတ္ပူေလာင္တဲ့ေဘး၊စိတ္ရႈတ္ေထြးတဲ့ေဘး၊စိတ္မတည္မၿငိမ္
ေယာက္ယက္ ခတ္တဲ့ေဘး၊စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့ေဘး ကေတာ့ အတြင္းေဘးအျဖစ္နဲ႕ ေသခ်ာေပါက္ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ရမွာပါ ...။

၀မ္းသာလို႕ က်တဲ့မ်က္ရည္ဟာ ေလာဘအပူနဲ႕ စိတ္ေယာက္
ယတ္ခတ္ၿပီး ေဘးခေနပါတယ္ ..........

၀မ္းနည္းလို႕ က်တဲ့မ်က္ရည္ဟာ ေဒါသအပူနဲ႕ စိတ္တင္းက်ပ္ၿပီး ေဘးခေနပါတယ္ ..........

“ ဥပါသကာ၏ ဂုဏ္ရည္ ၁၀ ပါး ”

[www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm]
ရတနာသံုးပါးကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ေသာ
ပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္သည္ ေဖၚၿပပါလတၱံေသာ
ဂုဏ္အဂၤါမ်ားႏွင့္ၿပည့္စံုပါက အဆင့္ၿမင့္ဥပါသကာ၊
ဂုဏ္သေရရွိဥပါသကာ စစ္စစ္ၿဖစ္ပါသည္။

(၁) ဘုရားရွင္၏တပည့္သားသံဃာမ်ားႏွင့္ ေအးအတူ
ပူအမွ် ဆင္းရဲခ်မ္းသာကို ေ၀မွ်ခံစားၿခင္း။

(၂) ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ကိုသာ အေလးဂရုၿပဳၿခင္း
(အၿခား သာသနာပ အယူ၀ါဒမ်ားကို လံုး၀ ဂရုမၿပဳၿခင္း)၊

(၃) မိမိရွိသမွ် ပစၥည္းဥစၥာကို မွ်တစြာ ခြဲၿခမ္းသံုးစြဲ
လွဴဒါန္းတတ္ၿခင္း၊

(၄) ဘုရားသာသနာပ်က္စီးမည့္အေရးေတြ႕ၿမင္ပါက သာသနာေတာ္ႀကီးပြားရာ ႀကီးပြားေႀကာင္းကိုသာ မေနမနား ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿခင္း။

(၅) အယူေၿဖာင့္မွန္ၿပီး လူၿပိန္းတုိ႔လက္ခံသည့္
အထူးအဆန္းမဂၤလာကို ယံုႀကည္မွူမရွိသည့္အၿပင္ မိမိအသက္ကိုပဓာနမထားပဲ မိမိကိုးကြယ္ရာ ဆရာ
(ဘုရား) မွတၿခားအယူပ်က္ေသာ တတၱိဆရာမ်ားကို
မိမိ၏ဆရာအၿဖစ္ မည္သည့္အခါမွ် မရည္ညႊန္းၿခင္း၊

(၆) ကာယကံ၊၀စီကံ ကိုေစာင့္ထိန္းၿခင္း၊

(၇) အတူေနပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္သင့္တင့္ညီညြတ္စြာ
ေနထိုင္တတ္၍ အခ်င္းခ်င္းအေပၚ ၿငဴစူမူကင္းၿပီး သာသနာေတာ္ကိုခုတံုးလုပ္၍ ဟန္ေဆာင္
ပလႊား၀ါႀကြားမူမၿပဳၿခင္း၊

(၈) ဘုရား ရတနာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၿခင္း၊

(၉) တရားရတနာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၿခင္း၊

(၁၀) သံဃာရတနာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၿခင္းတို.ၿဖစ္ပါသည္။
(မိလိႏၵပဥွာ၊၁၀၂)

အကယ္၍ ေဖာ္ၿပပါ ဥပါသကာဂုဏ္ ၁၀ ပါးကို ေၿပာင္းၿပန္
က်င့္သံုးသူၿဖစ္ပါက ဂုဏ္သိကၡာမရွိေသာဥပါသကာ၊
သုိ႔မဟုတ္ ဥပါသကာမဟုတ္သူအၿဖစ္ေရာက္ရွိပါသည္။

(သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာနထုတ္
"ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ေယာက္" ႏွာ-၄၃မွ _)

“ယေသာ အယေသာ”

ေလာကဓံတရား ၈-ပါးထဲက “ယေသာအယေသာ” ဆိုတဲ့ ေလာကဓံကို ေျပာမွာပါ။ ေလာကဓံ ဆိုတာ အေကာင္းလည္း ေလာကဓံပဲ၊ အဆိုးလည္း ေလာကဓံပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆိုးကိုပဲ ေလာကဓံလို႔ ေျပာၾကတာမ်ားတယ္။ အေကာင္းနဲ႔ ႀကံဳေနရတဲ့အခါၾကေတာ့ ငါမွာ ေလာကဓံနဲ႔ ေတြ႔ႀကဳံေနရပါတယ္လို႔ မေျပာၾကပါဘူး။ အေကာင္းကို ေလာကဓံလို႔ မထင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ ဘဝမွာ ေတြ႔ေန၊ ႀကံဳေနရတာေတြက အဆိုးေတြမ်ားပါတယ္။ အဲဒါကို သတိနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီးေတာ့၊ သိၿပီးေတာ့ ေနတတ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအဆိုးေတြရဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ခံရတာ သက္သာမယ္။ အေၿခြအရံမ်ားျခင္း၊ အေၿခြအရံအေၿခြအရံနည္းျခင္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို အရင္ကလည္း ေျပာဘူးပါတယ္။ ေနာင္တေခတ္မွာ လူေတြ႔ႀကံဳရမဲ့ ဒုကၡေတြထဲမွာ အခုလည္းေတြ႔ႀကံဳေနရပါၿပီ အႀကီးဆံုးဒုကၡက ဘာျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ အေပါင္းအေဖၚမရွိျခင္းပဲ။ လူေတြကေလာကႀကီးမွာ ၾကာေလမ်ားေလ ျဖစ္လာေနတာ။ လူဦးေရ မ်ားသေလာက္ လူေတြဟာ အေဖၚမဲ့အထီးက်န္ ပိုျဖစ္လာတယ္။ အေပ်ာ္အပါးေတြလည္း အခုေခတ္မွာ ပိုမ်ားလာတယ္။ အေပ်ာ္အပါး မ်ားသေလာက္ အေဖၚလည္းပိုၿပီးမဲ့ လာတယ္။ ဟန္လုပ္ၿပီး ဆက္ဆံေနမွ ျဖစ္တဲ့လူဟာ ကိုယ့္အေဖာ္ မျဖစ္ႏူိင္ဘူး။ ခ်စ္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့ လူဟာ အေဖၚမဲ့ အထီးက်န္ ခံစားမႈျဖစ္တာ နဲတယ္။ သူတပါးကို ရင္းရင္းနွီးႏွီ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာဆိုတတ္ဘူး မဆက္ဆံတတ္ဘူး မယံုၾကည္ဘူး စိတ္မခ်ဘူး ဆိုရင္ ကိုယ္မွာအေဖၚမရွိေတာ့ဘူး။ လူေတြကို မယံုၾကည္တဲ့သူ၊ လူေတြကို ညည္းမခံႏုိင္တဲ့သူဟာလည္း အေဖၚမဲ့တတ္တယ္။ သူမ်ားအေၾကာင္း မေကာင္းေျပာတတ္တဲ့သူကလည္း အေဖၚမဲ့တတ္တယ္။ ေဒါသႀကီးတတ္သူကလည္း အေဖၚမဲ့တတ္တယ္။ ဂုဏ္တုဂုဏ္စိတ္ေၾကာင့္၊ မနာလိုတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ အေဖၚမဲ့တတ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ေသးတဲ့လူကလည္း အေဖၚမဲ့တတ္တယ္။ မာနသိပ္ႀကီးသြားရင္ အေဖၚမဲ့တတ္တယ္။ ငါက ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ အေဖၚမဲ့သလို ခံစားရသလို၊ ငါကအထက္တန္းစား ပါဆိုတဲ့ စိတ္ဝင္ေနရင္လည္း အေဖၚမဲ့ဦးမွာပဲ။ လူမသိေအာင္ ဖံုးရတာမ်ားရင္လည္း အေဖၚမဲ့အထီးက်န္ ျဖစ္တတ္တယ္။ ကိုယ္က ပစ္ပယ္တာ ခံရမွာ အေၾကာက္လြန္ၿပီးေတာ့ လူေတြကို ရင္းရင္းနီွးနွီး မေပါင္းပဲ ေရွာင္လြန္းရင္လည္း အေဖၚမဲ့တတ္တယ္။ ကိုယ္က သူမ်ားဆီက ေမတၱာ၊ ကရုဏာနဲ႔ ၾကင္နာမႈ၊ ဂရုစိုက္မႈကို လိုခ်င္ေနရင္ ကိုယ္က အရင္ဦးေအာင္ ေပးရတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ကိုယ္စိတ္ကို ကိုယ္သိၿပီးေတာ့ ေနသြားမယ္ဆိုရင္ အလိုအေလွ်ာက္ ေကာင္းတဲ့ဘက္က တိုးတတ္လာတယ္။ ဆိုးတဲ့ဘက္က ေလ်ာ့သြားတယ္။… ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက